Określenie bliźniego mianem “gównojada” nie koniecznie musi być obraźliwe. Wydać się może to nieco dziwne, ale w XVI wieku w Polsce zalecano spożywanie odpowiednio przygotowanych odchodów, jako środków leczniczych na różne dolegliwości. Fekalia stosować można też w okładach i maściach, a także wpychać sobie do tyłka.
Poniżej – przytoczony w całości rozdział z XVI-wiecznej księgi, poświęcony temu zagadnieniu. Sam język, którym dzieło było pisane, jest miejscami dosyć trudny w odbiorze. Widoczny jest brak konsekwencji w pisowni, niezbyt jasne, z dzisiejszego punktu widzenia, konstrukcje zdań i zasady stosowania znaków przestankowych. Nie jestem językoznawcą i postanowiłem nie wtrącać żadnych komentarzy i nie uwspółcześniać tego zabytkowego tekstu.